پلی‌ساکاریدها از منابع جلبک دریایی استخراج می‌شوند. آن‌ها مزایای برجسته‌ای را برای سلامت انسان ارائه می‌دهند. از پلی‌ساکاریدها به‌عنوان منبع کاراگینان‌ها، آلژینات‌ها و آگارها استفاده می‌شود. بر اساس میزان حلالیت پلی‌ساکاریدها به دو دسته الیاف نامحلول و محلول طبقه‌بندی می‌شوند. فیبرهای نامحلول معمولاً به گالاکتانزهای سولفات مشهور هستند (کاراگینان، آگار، فلوریدن، ​​زایلان و نشاسته) که از جلبک‌های قرمز (رودوفیتا) به‌دست می‌آیند. الیاف محلول (فوکان، لامیناران‌ها و آلژینات‌ها) از جلبک‌های دریایی قهوه‌ای (Phaeophyta) استخراج می‌شوند. پلی‌ساکاریدهای زایلانس و نشاسته که دارای گروه‌های سولفات هستند از جلبک‌های سبز دریایی به‌دست می‌آیند. ترکیبات فعال زیستی مانند زایلوس، آرابینوز، گالاکتوز، رامنوز و اسیدهای اوریک نیز از جلبک‌های دریایی استخراج می‌شوند.

 

کیتین دومین پلیمر طبیعی فراوان در جهان است. دیواره سلولی گیاهان، باکتری‌ها و قارچ‌ها حاوی کیتین است. گونه‌های میکروجلبکی همچنین دارای دیواره سلولی حاوی کیتین هستند. کیتین یک محصول بیولوژیکی با ارزش است و می‌تواند برای اهداف مختلف از جمله تصفیه فاضلاب و برداشت بیولوژیکی گازهای گلخانه‌ای و به‌عنوان خوراکی برای میکروجلبک‌ها مورد استفاده قرار گیرد. میکروجلبک‌های سبز حاوی کیتین مقدار زیادی رنگدانه از جمله کاروتنوئیدها را تولید می‌کنند.

 

دیواره سلولی جلبک‌های دریایی قهوه‌ای حاوی پلی‌ساکاریدهای سولفاته فوکوئیدان است. این ترکیبات فعال زیستی دارای تعدادی ویژگی بیولوژیکی و فیزیولوژیکی هستند. از آن‌ها می‌توان به‌عنوان آنتی اکسیدان، ضد تومور، ضد ویروس و ضد انعقادکننده استفاده کرد. فوکوئیدان‌ها همچنین به‌عنوان یک مکمل رژیم غذایی و به‌عنوان یک آنتی اکسیدان نقش اصلی دارند.

 

آگار محصول نهایی پلی‌ساکاریدها است که از آگرو پکتین و آگارز ساخته شده است. بر اساس ساختار و عملکرد، آن‌ها شباهت زیادی با کاراگینان دارند. عموماً پلی‌ساکاریدهای سولفاتی هستند و از خانواده Phaeophyceae، میکروجلبک‌ها (Gelidium sp و Gracilaria sp) استخراج می‌شوند. این ترکیب فعال زیستی تا حد زیادی در ژل‌سازی و مخلوط کردن برای تغییر خصوصیات ویسکوزیته مواد غذایی در مقیاس تجاری و در سطح علمی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

 

آگار با کیفیت پایین در مواد غذایی مختلفی از جمله مواد غذایی منجمد، آب میوه، نانوایی‌، بستنی و آب نبات‌ها استفاده می‌شود. آگار با کیفیت متوسط ​​معمولاً به‌عنوان بستر ژل در محیط کشت بیولوژیکی مورد استفاده قرار می‌گیرد. از کیفیت خوب آگار (آگارز) در بیولوژی بین مولکولی برای تکنیک‌های مختلف جداسازی از جمله در ایمونودیفیوژن، ژل کروماتوگرافی و الکتروفورز استفاده می‌شود. از آگار برای جذب اشعه ماوراء بنفش نیز استفاده می‌شود. این می‌تواند سطح گلوکز خون را کاهش دهد و از اثراتی مانند ضد انباشتگی بر روی گلبول‌های قرمز استفاده کند.

 

کاراگینان متعلق است به خانواده مالاکتانت‌های سولفات طبیعی که در آب محلول هستند و از واحدهای جایگزین a(1-4)-3, 6-anhydro-D-galactose و B(1-3)-D-galactose تشکیل شده است. این ماده به‌عنوان تثبیت‌کننده و امولسیفایر در مواد غذایی مختلف ​​به‌جای آگار استفاده می‌شود. استفاده از کاراگینان به‌دلیل تعلیق و خاصیت غلیظ بودن آن در محصولات تولیدی از شیر ​​مانند ژل، شکلات، مربا، شیر تبخیر شده، ژله، بستنی و … برجسته است.

 

 

از نظر دارویی دارای خاصیت ضد انعقاد، ضد تومور، تعدیل‌کننده سیستم ایمنی و فعالیت ضد ویروسی است. همچنین می‌تواند به‌عنوان ماده ضد انعقادی در مواد خوراکی و همچنین برای مدیریت مشکلات روده، یعنی یبوست و اسهال استفاده شود. ژل کاراگینان استخراج شده از گونه Chondrus crispuseextracted ممکن است انتشار ویروس‌های HIV (ویروس نقص ایمنی انسان) و STD (عفونت مقاربتی) مانند زگیل‌های تناسلی، ویروس‌های پیچیده تبخال و سوزاک را از بین ببرد.

 

ترکیبات محلول در چربی منابع اصلی ویتامین E در بدن هستند. یک گروه از هشت ترکیب شامل چهار توکوفرول کلیدی است و چهار توکوترینول کلیدی به ویتامین E اشاره دارند. توکوفرول‌ها دارای عملکرد آنتی‌اکسیدانی قوی هستند. یافته‌های مختلف نشان داد که توکوفرول‌ها از منابع جلبک دریایی به‌دست می آیند. ɑ-توکوفرول‌ها می‌توانند به‌عنوان یک عامل محافظ عمل کنند تا با قرار گرفتن مواد در معرض نور خورشید، باعث کاهش پیری ظاهری مواد شود.

 

عملکرد بیوتکنولوژی میکرو‌جلبک‌ها با غلظت‌ها و ترکیبات مختلف به‌عنوان توکوفرول در نظر گرفته می‌شود. وجود توکوفرول‌ها در گونه‌های مختلف میکروجلبک‌های اقیانوسی مانند Nannochloropsis oculata و Tetraselmis suecica گزارش شده است.

 

 بعضی از اسیدهای چرب مشهور امگا-3 و امگا-6 که به اسیدهای چرب ضروری معروف هستند که برای تأمین نیازهای انسان ضروری هستند. اسیدهای چرب ضروری برای انعطاف بافت‌ها (نرم و گوشتی) مورد نیاز هستند گونه‌های مختلف جلبک دریایی حاوی استرول‌های مختلفی هستند. جلبک دریایی سبز حاوی 28 آکو کلسترول، کلسترول ، 24 متیلن کلسترول و ب-سایتواسترول است، در حالی که جلبک‌های قهوه‌ای فوکوسترول، کلسترول و برزیکوسترول را در خود تولید می‌کنند. جلبک دریایی سرخ حاوی انواع مختلفی از استرول‌ها مانند دسموسترول، کلسترول، sitosterol ،fucosterol و chalinasterol است.

 

ترکیبات فنلی آنتی اکسیدانی مختلف در جلبک‌های دریایی یافت می‌شود. خوشه‌های ترکیبات فنولیک (phlorotannins) پایه‌ای برای پلیمرهای phloroglucinol فراهم می‌کنند. این ترکیبات از ساختار گروه‌های معروف مختلف جلبک قهوه‌ای مانند Sargassaceae ،Fucaceae و Alariaceae استخراج می‌شوند. ترپنوئیدها، رنگدانه‌های فنولی و برموفنول‌ها از دسته‌های اصلی فنل‌ها هستند که در منابع جلبک موجود در آب یافت می‌شوند. فلووتانین‌ها مهمترین گروه هستند و معمولاً در صنایع آرایشی از آن‌ها استفاده می‌شود. این ترکیبات فعال زیستی از جلبک‌های قهوه‌ای مانند Ecklonia cava Kjellman ،Fucus vesiculosus و Ascophyllum nodosum استخراج می‌شوند. وظیفه اصلی ترکیب فنلی فلوروتانین محافظت در برابر استرس فوتواکسیداتیو ناشی از اشعه ماوراء بنفش و نشان دادن اثرات بازدارندگی بر روی ملانوژنز است.

 

کاروتنوئیدها

جلبک‌ها و گیاهان ارگانیسم‌های فتوسنتزی هستند. کاروتنوئیدهای فتوسنتزی به‌عنوان رنگدانه‌های اساسی در برداشت نور در طول فاز نوری فتوسنتز عمل می‌کنند. آن‌ها همچنین با به دام انداختن انواع اکسیژن واکنش‌پذیر با اکسیژن منفرد و رادیکال‌های آزاد اضافی، از دستگاه فتوسنتزی در برابر نور اضافی محافظت می‌کنند.

آستاگزانتین به‌عنوان یک ترکیب زیستی فعال، سلامتی انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آن‌ها به دلیل فعالیت آنتی اکسیدانی قوی، دارای اثر ضد التهابی و محافظت در برابر اشعه ماوراء بنفش هستند. با این حال برخی از میکروجلبک‌های سبز مانند Haematococcus sp می‌توانند کاروتنوئیدهای زانتوفیل‌ را در سیتوپلاسم ذخیره کنند. ساخت زانتوفیل‌ها در سلول‌های جلبک می‌تواند تحت تأثیر محدودیت نیتروژن، دما، خوردگی، شدت نور و غلظت نمک‌ها باشد.

 

فیکوبیل‌پروتئین‌ها

فیکوبیل‌پروتئین‌ها رنگدانه‌های محلول در آب هستند که در خانواده جلبک‌های قرمز وجود دارند (رودوفیت‌ها، کریپتومونادها و گلوکوسیستوفی‌ها).  برخی از فیکوبیل‌پروتئین‌ها شامل ترکیبات فیکوئریتین (PE)، فیکوسیانین (PC) و ترکیبات آلوفیکوسیانین (APC) هستند. این رنگدانه‌ها به‌صورت هترولیگومر بوده و در سایت‌های مختلفی به نام فیکوبیلیزوم قرار گرفته‌اند. آن‌ها در کاربردهای مختلف بیوتکنولوژی به‌عنوان رنگ‌های طبیعی و به‌عنوان ماده مغذی مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

فیکوبیلین‌ها (فیکورترین و فیکوسیانین) معمولاً در استروما کلروپلاست‌های جلبک‌های قرمز (رودوفیتا)، سیانوباکتری‌ها، برخی از کریپتومونات‌ها و گلوکوفیت‌ها وجود دارند. کلیه کلروفیت‌ها از جمله جلبک‌های سبز به‌طور طبیعی کروموفور تولید نمی‌کنند. از نظر شیمیایی، آن‌ها تتراپیرول‌های زنجیره باز را که اساساً با رنگدانه‌های صفرا پستانداران در ارتباط هستند، سازمان می‌دهند. رنگدانه‌های آبی مانند فیکوسیانین در درجه اول در سیانوباکتری‌ها وجود دارند، در حالی که فیکوآترین از نظر شخصیتی مسئول رنگ‌آمیزی قرمز در جلبک‌های قرمز است. در بین همه رنگدانه‌های شناخته شده از لکه‌های فتوسنتزی ، فیکوبیلین‌ها منحصر به فرد هستند زیرا دارای پیوند فیکوبیل‌پروتئین‌ها (پروتئین‌های محلول در آب) هستند. کار اصلی آن انتقال انرژی نوری جمع شده به کلروفیل‌ها برای فتوسنتز است. از این رو کاروتنوئیدها نیز به‌عنوان رنگدانه‌های برداشت نوری ثانویه عمل می‌کنند.

فلورسانس فیکوبیلین اغلب به‌عنوان برچسب‌های شیمیایی در طول موج خاصی استفاده می‌شود. در روش‌های ایمنی فلورسانس، از فلورسانس فیکوبیلین در اتصال فیکوبیل‌پروتئین‌ها به آنتی‌بادی‌ها استفاده می‌شود. بنابراین فیکوبیل‌پروتئین‌ها دارای بیشترین ارزش در بازار هستند زیرا محصولات مشتق‌شده از جلبک محسوب می‌شوند. علاوه بر این با استفاده از برچسب‌های شیمیایی تولیدی از فیکوبیلین به دلیل اثرات رنگ‌آمیزی زیاد در مواد آرایشی و به‌عنوان رنگ‌های غذایی استفاده می‌شود. جلبک‌های دریایی همچنین حاوی انواع مختلف ترکیبات فعال زیستی دیگر مانند فوکان، فیکوسیانین، آلوفیکوسیانین و دیاسیل گلیسرول و … هستند که در جدول 1 زیر ذکر شده است.

 

جدول 1: ترکیبات زیستی فعال در جلبک‌های دریایی

 

 

استفاده از زیست‌توده میکروجلبک

میکروجلبک‌ها به‌دلیل توانایی منحصر به فرد در ارائه خدمات اکولوژی و زیست‌محیطی در چند سال اخیر مورد توجه چشمگیری قرار گرفته‌اند. میکروجلبک‌ها می‌توانند دی‌اکسید کربن اتمسفر را تثبیت کنند و طیف گسترده‌ای از ترکیبات فعال زیستی به‌عنوان منابع غذایی تولید کنند. آن‌ها مواد بیوشیمیایی مختلفی را در طول رشد خود جمع می‌کنند که می‌توانند به‌عنوان مواد اولیه برای کاربردهای متنوع در کارخانه‌های زیستی مورد استفاده قرار گیرند. استفاده از زیست‌توده میکروجلبک برای تولید سوخت‌های زیستی به‌طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. با این حال، استفاده از آن‌ها به‌عنوان یک منبع غذایی و خوراکی مورد مطالعه گسترده قرار نگرفته است.

از میکروجلبک‌ها می‌توان به‌عنوان مکمل‌های غذایی برای تغذیه انسان استفاده کرد. محصولات میکروجلبک‌های Spirulina (سیانوباکتر) و Chlorella (جلبک‌های سبز) با موفقیت مورد استفاده قرار می‌گیرند. زیست‌توده میکروجلبک می‌تواند به‌عنوان منبع بتاکاروتن، اسیدهای چرب امگا-3، بیوپلیمرهای آستاگزانتین، بیوپلاستیک، مواد مغذی و داروها (به‌عنوان مثال لوتئین و زاکسانتین) استفاده شود. از میکروجلبک‌ها به‌عنوان منبع رنگدانه‌ها نیز استفاده می‌شود.

رنگدانه به رنگ سبز معروف به کلروفیل در جلبک‌ها و گیاهان سیانوباکتری وجود دارد زیرا نقش مهمی در فتوسنتز دارد. در طیف الکترومغناطیسی، کلروفیل نور را بیشتر در ناحیه آبی و کمی در ناحیه قرمز دریافت می‌کند. میکروجلبک Chlorella sp (میکروجلبک سبز) گونه‌ای معروف برای تولید کلروفیل است زیرا دارای تولید سطح بسیار بالایی از کلروفیل سبز است. گونه میکروجلبک Chlamydomonas به‌طور گسترده برای تولید رنگدانه‌های طبیعی مورد مطالعه قرار گرفته است. همچنین گونه Haematococcus برای تولید انواع رنگدانه‌های منحصر به فرد به‌ویژه آستاگزانتین استفاده می‌شود.

با توجه به ظرفیت بالای آنتی اکسیدانی، آستاگزانتین از مزایای سلامتی بالایی برخوردار است. تولید آستاگزانتین از گونه Hemematococcus بسیار با ارزش است. عمدتاً از گونه‌های جلبک مانند گونه‌های Hemematococcus و Chlorella zofingiensis (گونه‌های کلرلا) در تولید آستاگزانتین استفاده می‌شود. علاوه بر این از رنگدانه‌های میکروجلبک در صنایع نیز برای شکل دادن کرم‌های ضد جوش، بازسازی و یا طراوت کالاهای نگهدارنده برای ترمیم و بهبود پوست فاسد شده با رژیم‌های غذایی استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال میکروجلبک Haematococcus pluvialis یک پایه طبیعی برای تولید کتو کاروتنوئید آستاگزانتین است. رنگدانه قرمز آستاگزانتین ذره‌ای از ویتامین A است که نقش مهمی در تولید مثل سلولی، آبزی‌پروری و رشد طیور دارد.

لوتئین یک کاروتنوئید ضروری است که به‌طور عمده در سرم و غذاهای انسان یافت می‌شود. همچنین در لنز و شبکیه چشم وجود دارد. این ماده نه تنها به‌عنوان یک ماده رنگ کننده در مواد غذایی و مواد آرایشی مفید است بلکه به‌عنوان رنگ خوراکی در غذاها استفاده می‌شود. مطالعات مختلف ارزیابی کرده‌اند که لوتئین اکنون به‌عنوان یک عامل مؤثر در درمان بیماری‌های مختلف انسانی در نظر گرفته شده است. مقدار زیادی لوتئین در گونه‌های Scenedesmus almeriensis و Muriellopsis sp در شرایط دمایی مطلوب یافت می‌شود.

مقدار لوتئین به دلیل تغییر در مقادیر پی‌هاش در پروتئین‌ گونه‌های اکسینوکلورلا (کلرلا)، دونالیلا سالینا و Chlamydomonas zofingiensis تحت تأثیر قرار می‌گیرد. تاکنون از میکروجلبک‌ها برای تولید تجاری لوتئین استفاده نشده است. اگرچه گونه‌های Muriellopsis sp و Scenedesmus برای تولید مقیاس تجاری لوتئین در فضای باز کشت می‌شوند.

گونه‌های میکروجلبک Dunaliella sp. ،Scenedesmus sp. ،Chlorella sp. و سویه‌های سیانوباکتریایی (Nostoc sp و Spirulin sp) به‌عنوان منبع ترکیبات و مکمل‌های غذایی مصرف می‌شوند. برای سنتز زیستی ویتامین A، بتاکاروتن به‌عنوان مولکول نشان‌دهنده میزان ویتامین A در بدن انسان اندازه‌گیری می‌شود و نقش اصلی آن ایجاد رنگ نارنجی در زرده تخم‌مرغ است. تولید بتاکاروتن از گونه تحت تنش دونالیلا سالینا به دلیل دارا بودن بالاترین میزان کاروتنوئید (10 درصد از زیست‌توده خشک) نسبت به سایر گونه‌ها ارجحیت دارد. گونه Chlorella sp به دلیل دارا بودن کلروفیل به میزان 7 درصد از زیست‌توده که پنج برابر بیشتر از کلروفیل در گونه اسپیرولینا است، دارای اهمیت است.

 

میکروجلبک‌ها به‌عنوان خوراک دام

از میکروجلبک‌ها می‌توان به‌عنوان خوراک دام استفاده کرد. گونه‌های مختلف جلبک برای ترکیبات آلی آن‌ها (مولکولی یا ساختاری) مورد بررسی قرار گرفته‌اند تا میزان مناسب بودن آن‌ها برای خوراک دام را ارزیابی کنند. گونه اسپیرولینا حاوی ترکیبات مواد مغذی مانند پروتئین‌ها، مواد معدنی، ویتامین‌های کمپلکس B، آنتی‌اکسیدان‌ های فوق‌العاده (یعنی ویتامین E، بتاکاروتن، عناصر کمیاب)، اسید g-linolenic و ترکیبات مختلف بیوشیمیایی است. گونه Spirulin sp نسبت به سایر گونه‌ها مزایای از جمله رشد در شرایط قلیایی بالا و آب شور دارد.

اسپیرولینا به‌عنوان یک مکمل می‌تواند وزن بدن و رشد گوسفندان استرالیایی را افزایش دهد. این تحقیقات نشان داد که اسپیرولینا به‌عنوان مکمل رژیم غذایی حاوی اسیدهای چرب غیر اشباع در وعده غذایی ماهی و گاوهای شیری برای تقویت تولید شیر بدون تغییر در ساختار شیر استفاده می‌شود. علاوه بر این جلبک‌های قهوه‌ای (مانند Hizikia fusiforme ،Laminaria sp و Undaria sp) و جلبک‌های قرمز (علف‌های هرز دریایی مانند Kappaphycus sp.  Porphyra sp و Gracilaria sp) در رژیم غذایی انسان مورد استفاده قرار می‌گیرند. از پتانسیل آن‌ها می‌توان استفاده به‌عنوان خوراک دام را نیز نام برد. گونه‌های Grateloupia sp. ،Kappaphycus sp. ،Gracilaria sp و Porphyra sp می‌توانند برای افزایش بازدهی محصولات خاص در مواد غذایی مورد استفاده قرار گیرند.

همچنین میکروجلبک‌ها و سیانوباکتری‌ها می‌توانند به‌عنوان خوراک در صنعت طیور استفاده شوند. استفاده از گونه Arthrospira sp به‌دلیل ترکیبات عملکردی معمولی (پروتئین‌ها) در رژیم غذایی بسیار غنی است و تأثیر آن در رشد مرغ‌های گوشتی چشمگیر است. میکروجلبک‌ها با محتوی اسیدهای چرب امگا 3 نیز به‌عنوان مکمل غذایی در طیور استفاده می‌شوند.

 

میکروجلبک‌ها به‌عنوان خوراک در آبزی‌پروری

استفاده از میکروجلبک‌ها به‌عنوان مکمل در آبزی‌پروری ممکن است به‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم بر ارزش‌های غذایی موجودات مختلف آبزی مانند ماهی تأثیر داشته باشد. برخی از گونه‌های ماهی‌ به‌طور مستقیم از میکروجلبک‌ها به‌عنوان غذا استفاده می‌کنند. میکروجلبک‌ها می‌توانند به صورت غیرمستقیم به‌عنوان خوراک زئوپلانکتون‌‌ها استفاده شوند. برخی از آبزیان به‌طور خاص از ترکیبات آلی میکروجلبک‌ها به‌عنوان مواد مغذی ضروری استفاده می‌کنند و در بازیافت مواد مغذی برای برخی ماهی‌ها نقش دارند.

گونه Chlorella sp به‌عنوان یک نمونه متنوع مورد بررسی قرار گرفته است و نقش مهمی در فعالیت‌های ضد میکروبی ایفا می‌کند. از این ماده به‌عنوان یک ماده ضد میکروبی مانند فعالیت‌های ضد قارچ، ضد باکتری و ضد ویروس در برابر بیماری‌های مرتبط با آبزی‌پروری استفاده می‌شود و خطر انتقال آن به ماهی‌ها را کاهش می‌دهد.

در مدت زمان طولانی گلوکان‌ها به‌عنوان ترکیبات فعال زیستی، ترکیبات واکسن و مواد افزودنی خوراکی مورد استفاده بوده‌اند. آن‌ها به‌طور طبیعی به‌عنوان اجزای دیواره سلولی در میکروجلبک‌ها، باکتری‌ها، گیاهان و مخمرها وجود دارند. از میکروجلبک‌ها به دلیل داشتن ارزش غذایی غنی (اسیدهای آمینه حیاتی، چربی‌ها، ذخایر ویتامین‌ها و اسیدهای چرب حیاتی) می‌توان در خوراک آبزیان استفاده کرد. آزمایشات تغذیه‌ای بر روی آبزیان نشان می‌دهد که از میکروجلبک‌های مختلف برای رشد، سرعت بقا و تغذیه استفاده می‌شود.

تحقیقات نشان می‌دهد که کشت یکپارچه میگو و میکروجلبک بر کیفیت آب و عملکرد رشد میگو تأثیر معنی‌داری دارد. سه گونه میکروجلبک دریایی (Chlorella vulgaris ،Chaetoceros muelleri و Platymonas helgolandica) با گونه میگو Litopenaeus vannamei (میگو سفید) در محصولات زراعی کشت داده می‌شوند، زیرا تأثیر زیادی در کیفیت آب و عملکرد میگو تولیدی دارند. اخیراً تحقیقات بر استفاده از میکروجلبک‌ها به‌عنوان منبع متابولیت برای فعالیت‌های ضد میکروبی متمرکز شده است. گونه Dunaliella sp برای تولید بتاکاروتن شناسایی شده است که از ابتلا به عفونت از عوامل بیماری‌زا ثانویه برای بهبود سیستم ایمنی نابالغ در میگو جلوگیری می‌کند. 

از میکروجلبک‌ها به‌عنوان خوراک میگو برای موجودات زنده در آبزی‌پروری استفاده می‌شود. سطح بهینه مواد مغذی میکروجلبک‌ها (لیپیدها، کربوهیدرات‌ها و پروتئین) در کاهش آلودگی آب و هزینه خوراک کاملاً مؤثر است. رشد موجودات آبزی بستگی به سطح مواد مغذی میکروجلبک‌ها و گونه‌های آن‌ها دارد. استفاده از گونه‌های مختلف میکروجلبک به‌عنوان ماده غذایی در کشت میگوهای مونودون Penaeus تأثیر چشمگیری بر مشخصات بیوشیمیایی آن‌ها دارد.

 

روند پیشرفت میکروجلبک

میکروجلبک‌ها به منظور راهی برای افزایش بی‌اثر کردن کربن موجود در اتمسفر و تأثیر مثبت بر اقتصاد زیستی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. میکروجلبک‌ها دارای خصوصیات مفید بسیار زیادی هستند اما تاکنون عمدتاً از منظر قابلیت تولید سوخت‌های زیستی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. با این حال فناوری‌های تجاری مرتبط با کشت میکروجلبک‌ها از لحاظ اقتصادی پشتیبانی نمی‌شوند. برای افزایش امکان تجاری‌سازی کشت میکروجلبک‌ها به یافتن کاربردهای جایگزین از میکروجلبک‌ها و ادغام آن با سایر فناوری‌های نزدیک به این مسئله نیاز است.

مفهوم اساسی این تحقیق باید افزایش بهره‌برداری از زیست‌توده میکروجلبک به‌عنوان محصولات تولیدی غیر سوختی را گسترش دهد. استفاده از میکروجلبک‌ها به‌عنوان یک منبع غذایی و خوراکی جذابیت خاصی دارد و می‌تواند بازار خوبی را به وجود آورد. تجزیه و تحلیل جامع فنی و اقتصادی می‌تواند سطح فناوری آن را ارزیابی کند که می‌تواند انتخاب استفاده از زیست‌توده میکروجلبک را برای محصولات زیستی جایگزین دیکته کند. محور کردن تمرکز تحقیق از تولید سوخت‌های زیستی به محصولات غیر سوختی، برای تحقق پتانسیل در مقیاس بزرگ، بسیاری از اقدامات آینده‌نگر را می‌طلبد. استفاده از فرایندهای زیستی می‌تواند یک انتزاع قدرتمند برای منطقی‌سازی پتانسیل تحقیقاتی میکروب‌ها و متناسب با تقاضای بازار باشد.

مترجم: مژگان محبی

زیست فن

مقاله منبع